Rachel keek uit het raam. Als ze schuin keek, kon ze net de rivier zien die rustig achter de dijk voortkabbelde. Diezelfde rivier was vier maanden geleden niet zo rustig. Enorme regenval in Duitsland en in de Ardennen veranderde toen het Nederlands Rivierengebied in een onafzienbare watermassa. Dorpen stroomden onder, dijken braken door, polders werden geëvacueerd; het gehele land was in rep en roer. Rachel’s huis stond net achter de dijk. Ten tijde van de watersnood woonde ze nog met Klaas, haar koppige, eigenwijze man. Het boterde toen al niet tussen die twee. Klaas was een boer, zowel in letterlijke, als figuurlijke zin. Ze hadden elkaar in de stad ontmoet, waar Rachel studeerde. Hij werd stapel op haar. In die tijd was hij nog een galante heer. Uiteindelijk wist hij haar over te halen met hem mee te gaan naar het Land van Maas en Waal. Ze trouwden niet lang daarna en toen ging het mis. Toen hij haar eenmaal had, veranderde de eens zo galante agrariër in een botterik. Hij behandelde zijn vrouw als een stuk vee. Iedere avond nam hij Rachel ruw van achteren en maakte daarbij vernederende opmerkingen over haar grote borsten. Termen als ‘melkkoe’ en ‘vleesberg’ werden regelmatig de morsige slaapkamer in geslingerd. Aanvankelijk raakte Rachel daardoor opgewonden. Maar gaandeweg begreep ze dat haar man alles meende wat hij zei. Ook overdag was het niet veel meer. Hij beschouwde haar als een verlengstuk van haar huishoudelijk apparaten.
Tijdens de watersnood bereikte zijn botheid een hoogtepunt. Op last van de burgemeester moest iedereen zijn huis uit. Maar Klaas wilde niet. “Als ik verzuip, daar heeft de burgemeester toch niets mee te maken”, was zijn antwoord. Nadat de ME’ers voor de tweede keer waren langs geweest, werd Klaas zeer geïrriteerd. Rachel kreeg klappen van hem. “Opschieten teef, omhoog met die spullen, godverdomme. Sjouwen met die vette reet van je”. Met het stijgen van het water, daalde Rachel’s incasseringsvermogen. Maar ze moest volhouden, het wassende water had een grotere prioriteit. Voordat de Mobiele Eenheid voor de derde keer langskwam om de starre familie Klaas mee te dwingen, brak de dijk. Een ware vloedgolf stroomde hun boerderij in. Klaas werd waanzinnig. Nu en dan lachte hij hysterisch om vervolgens in huilen uit te barsten. Rachel had geen medelijden met hem. Integendeel, ze voelde zich helemaal leeg; hij was te ver gegaan. Terwijl ze in de nok van de boerderij verscholen zat voor het water en haar man, was ze de rivier dankbaar. Dankbaar dat ze nu eindelijk een aanleiding had om bij hem weg te gaan.
Een brandweerboot kwam hen ophalen. Klaas had hysterisch over het water geschreeuwd: “Help me, help mij!” Maar de brandweerlieden uit de Randstad die vrijwillig de watersnoodslachtoffers kwamen helpen, hadden eerst Rachel uit haar benarde positie bevrijd. Terwijl ze door een stoere man in haar armen werd genomen, had Klaas als een waanzinnige uitgeroepen: “Red mij eerst. Die blijft toch wel drijven op die ballonnen van haar!” Ze had daarop haar hoofd verborgen in de borst van de blonde mensenredder. Nadat deze Rachel zachtjes in de boot had getild, sloeg hij Klaas in één keer buiten westen. Dat was vier maanden geleden. Klaas werd meteen na de reddingsactie opgenomen in een psychiatrische inrichting. Het zag ernaar uit dat hij er nooit meer uit zou komen. Toen het water was gezakt, keerde Rachel terug. Nu Klaas weg was, was de reden om naar de stad terug te gaan deels verdwenen. Bovendien, het huis was nu van haar en ze was gaan houden van dit stukje Nederland. Dus ze besloot te blijven. Het land verkocht ze aan de omliggende boeren en zelf nam ze een baantje als tekstschrijfster voor een opleidingsinstituut. Ja, nu ze het geheel overzag, had de rivier haar meer goed gedaan dan voor vele anderen in de omgeving.
Tevreden keek Rachel naar buiten. Op de dijk fietsten dagjesmensen. Ook zij genoten van het landschap. Rachel wilde zich net omdraaien om een lekker kopje thee voor zichzelf te zetten, toen ze een fietser zag stilhouden. Rachel keek nog eens goed. De man had iets bekends, maar ze kon het niet thuisbrengen. Hij begon de dijk af te lopen, hij liep naar haar huis! Ze keek nog eens goed, maar het wilde haar niet te binnen schieten. Het was duidelijk dat hij ging aanbellen. Snel schikte ze haar haar en keek in de spiegel. Tevreden over zichzelf liep ze naar de deur, hij had aangebeld…
Ze deed open en keek recht in de blauwe kijkers van een grote blonde man. “Hoi”, zei hij met een stads accent. Verwachtingsvol keek hij haar aan, maar Rachel zei niets. Ze was nog teveel bezig uit te vinden waar ze hem eerder had gezien. “Ken je me niet meer”, vroeg hij olijk. “Nou, eh”, stamelde Rachel, “wel erg bekend, maar…” “Twee hints”, zei de blonde man en hij genoot. “Water en bewusteloze man”. “Oh natuurlijk”, riep Rachel uit, “de brandweerman die ons gered heeft! Goh, dat is ook toevallig, daar dacht ik net aan. Stom van me dat ik je niet herkende”. “Dat is ook niet raar hoor. Mijn outfit is, zal ik maar zeggen, wat minder rubberig”. Verwonderd en bewonderend bleef Rachel hem aankijken. De man stond er nu wat stuntelig bij, hij wist niet wat hij verder moest zeggen. “Eh”, begon de brandweerman stamelend. Maar Rachel viel hem in de reden. “Sorry, laat ik je daar maar staan zeg. Kom binnen! Wil je thee?” Opgelucht volgde de mensenredder de mooie vrouw het huis in. “Ja, lekker. Zeg, ik geloof dat we elkaar nog niet eens bij naam kennen, of toch wel?” Rachel liep terug en zei nadenkend: “Nee, ik geloof het niet. Stom hè. Heb je me gered, weten we niet eens elkaars naam. Nou, ik ben Rachel”. “John”, zei de man en deed zijn jas uit.
Tijdens de thee maakten ze die dagen van begin februari nog eens mee. De mensen, het vee, het media-circus en, niet te vergeten, al dat water. John bleek een hele innemende en bescheiden man te zijn. Rachel vertelde hoe het haar was vergaan toen ze terugkeerde in haar bemodderde huis. John luisterde aandachtig. “En, eh, je man”, vroeg hij aarzelend na haar verhaal. “Die? Nou, eh, die is, nadat hij van jouw klap is bijgekomen, meteen opgenomen. Die is gek”. “Nou om eerlijk te zijn”, begon John, “wat was dat een plurk van een vent zeg, toen. Zoals hij tegen jou deed, dat maakte me razend”. “Daarvoor ook al hoor. Het was gewoon een hork. Ik ben blij dat ik van hem af ben”. Er viel een stilte tussen de twee. Redder en gereddene. Allebei dachten ze aan het moment dat Rachel haar hoofd in zijn borst verborg. Schaamteloze kwetsbaarheid. Zo maar, zonder woorden, zonder twijfel, beschermd. Ze keken elkaar aan. Rachel liet haar thee vallen, maar sloeg daar geen acht op. John was het onderwerp van haar gedachten. Vrijwel tegelijk bewogen ze de hoofden naar elkaar. Zachtjes en teder waren de zoenen. Eerst kusjes op de lippen, maar al snel drongen hun tongen bij elkaar naar binnen. De begeerte was groot. Ze snoven wild en betastten elkaar waar ze konden. “Oh Rachel, hier heb ik maanden aan gedacht”, kreunde de man tussen de zoenen door. “Hij is zo sterk. Ik ben veilig bij hem”, dacht de vrouw. Alhoewel ze niet naar hem had gesmacht, realiseerde Rachel zich dat ze een man, deze man, de afgelopen maanden had gemist. Ze pakte hem beet en trok hem mee naar de slaapkamer.
Rachel ging op het bed zitten en liet zich kussen en betastten. Ze werd voor het eerst sinds lange tijd weer begeerd en vond dat heerlijk. Zijn handen vonden al snel haar grote borsten. Gretig, maar toch teder, tastte hij diep in het warme vlees. Oh, wat had ze dat gemist, dat heerlijke gevoel om vrouw te zijn. “Mhm, je bent zo mooi en zo heerlijk zacht”, fluisterde John in haar oor terwijl hij haastig zijn kleren uitdeed. Ook Rachel ontkleedde zich, maar liet haar bodystocking en panty-kousen aan. Ze was eindelijk weer eens vrouw en dat wilde ze weten ook. “O jezus”, stamelde de man, “ik geloof dat ik gek word”. “Mhmm”, kreunde Rachel, “Neem het dan maar helemaal. Ik ben van jou en jij van mij”. Ze spreidde haar benen. John kreeg uitzicht op haar volle flamoes. Geildruppeltjes bleven nog net aan net aan het schaamvlees kleven. Maar door de constante aanvoer van nieuw geil, zouden deze dijken het snel begeven. John keek recht in haar neukgrot en snoof de vrouwelijkheid op. “Mmhmm heerlijk, dat wil ik proeven”, steunde hij. Met zijn hoofd streelde hij de binnenkant van haar dijen op zijn weg naar de vrouwelijke honing. Rachel wist van geilheid niet wat ze moest doen. Een fantastische man stond op het punt haar te gaan beffen! Wild duwde ze haar borsten bij elkaar en likte haar tepels. “Oja, bef me, proef me”, gilde ze het nu uit. Ze duwde haar onderlichaam naar voren waardoor haar schaamlippen nog wijder uit elkaar gingen staan.
Een golf van kippevel trok over haar lichaam toen zijn tong het gezwollen vlees beroerde. John duwde en likte zo hard hij kon. Geil bekeek Rachel hoe ze werd gelikt. John’s penis, die ondertussen was aangezwollen tot een fikse staaf, zwabberde onhandig tussen zijn benen. Een eerste orgasme overviel de vrouw. Zichzelf op beide handen ondersteunend, liet ze het over haar heen komen. Ze voelde zich open, bevrijd. Alle spanningen en eenzaamheid werden daardoor in een overweldigende zucht weggespoeld. “Oiooioooooh!” Met een langgerekt gekreun begeleidde ze haar hoogtepunt. John hield haar benen stevig vast en zei: “Oh ja, laat het maar gaan. Wat mooi, wat ongelooflijk mooi!” Terwijl ze nog naschokte, streelde hij bewonderend haar lichaam. Zoveel eerlijkheid, zoveel intimiteit, had Rachel nog nooit gekend. Ze gunde zichzelf geen tijd om uit te rusten, maar nam direct John’s peilstok in haar mond. Diep stopte ze de pik in haar keel en wist daardoor dat haar lichaam deze man accepteerde. Ze zag dat hij genoot, dat ook hij zijn kwetsbaarheid durfde te tonen. Toen Rachel zich dat realiseerde, hield ze haar borsten niet meer met haar ellebogen tegen. Haar memmen vielen letterlijk in een vrij val naar beneden en bungelden op het ritme van haar pijpende bewegingen. De vrouw wist dat hij er naar keek. Een tweede gevoel van open en eerlijkheid overspoelde haar toen ze voelde dat zijn pik nog eens een standje extra opzwol. Hij was geil op haar. Hij werd opgewonden door haar eerlijkheid, iets wat ze nog nooit eerder had meegemaakt.
“Aan jou wil ik mij geven”, stamelde ze en gaf hem een gepassioneerde tongzoen. Hij proefde haar, hij proefde zichzelf en dat smaakte naar meer. Aan haar billen leidde hij haar tot boven de stijf gezwollen brandweerpaal. Rachel nam de joris in haar hand en leidde de spuit bij haar naar binnen. In feite werd ze ontmaagd. Ze gaf letterlijk vol overgave haar lichaam aan hem. Met intens genot bewoog ze over zijn stok. Iedere prikkeling voelde ze, iedere oneffenheid van haar kut om zijn pik werd ze gewaar. “O jaah, zachtjes. Zachtjes en vol”, kreunde John in extase. “Oh, zo intiem”, beaamde Rachel en ze deed nog eens extra haar best alles van hem, alles aan hem, met haar kut te voelen. John keek naar haar mooie billen en zag ze op en neer deinen; over zijn geharde pik heen. Hij nam haar onderlichaam met haar goedvinden. Voor de eerste keer in zijn leven realiseerde hij zich dat hij in een vrouw drong. In het diepst van haar wezen. Hij greep haar middel en probeerde te staan. Rachel bukte wat en draaide een kwartslag om. Al staand nam hij haar van achteren. Het poldervrouwtje ondersteunde zich met beide handen op het bed. Steeds sneller neukte hij haar achter langs. Zijn vette pik gleed gemakkelijker en gemakkelijker haar lichaam in. Naar buiten gepompt geilvocht droop op de vloer.
Rachel’s borsten bungelden heen en weer op zijn neukritme. Na iedere stoot een tikkeltje harder. “Oh neem me, ik geef me aan je kracht”, kreunde de vrouw. Beelden flitsten door haar hoofd. Beelden van de reddende John, beelden van de neukende John. Ze ontspande haar onderlichaam en voelde zijn eikel in het diepst van haar kut doordringen. Ook haar billen werden losser en stopten niet meer met trillen. John voelde dat ze zich ook lichamelijk had gegeven. Hij voelde dat zijn pik plekjes bereikte, die nog nooit eerder waren genomen.
En toen kwam hij klaar. Hij deed zijn dijen wat uit elkaar en voelde iedere centimeter stromend zaad in zijn lichaam. Onder orgastisch gekreun liep de eerste golf er gewoon uit. Hij zette zijn nagels diep in het weelderige vlees van de mooie vrouw. Nu was het haar beurt om het aan te moedigen. “Toe maar, geef je maar. Geef het me maar allemaal” hijgde ze in zijn oor. Toen draaide de vrouw zich om en zakte door haar knieën. De spuitende lul zwieberde uit haar besmeurde spleet en ze nam hem in haar mond. “De rest van het zaad gaat hierlangs naar binnen”, dacht ze geilig en ze voelde tegelijkertijd het mannelijke vocht al uit haar schede stromen. John had nog zoveel te geven dat haar mond snel overstroomde. Slechts door te slikken, wist ze deze vloed te beheersen, maar ze deed het met liefde. Echte liefde.
John en Rachel lieten ze allebei uitgeput op het bed vallen. Ze keken elkaar lachend aan. Diezelfde lach hadden ze toen John acht maanden later met zijn boot aan de dijk afmeerde. Hij kwam haar weer redden, maar nu bracht hij haar naar het gemeentehuis.