De jonge vrouw zuchtte en liep naar het keukentje; ze wist het allemaal niet meer. Ze voelde zich terneergeslagen, depressief. Eva had nooit geweten dat een depressie zo diep haar wezen kon raken. Ze vroeg zich af of ze de volgende dag zou kunnen werken. Iedere dag stond ze om half acht op om zich als een voetveeg te laten behandelen; het lot van een uitzendkracht. Daar besteedde ze nou iedere dag negen uur van haar tijd aan. En tijd, tijd is voor jonge vrouwen kostbaar. Ze horen bijna letterlijk de seconden wegtikken. Steeds verder weg van de dromen die ze ooit koesterde…
“Het burgerleventje is zo slecht nog niet”, dacht ze en trok zuchtend de keukenla open. Eva aarzelde even, maar pakte toen het stripje met codeïne-tabletten. “Die wijffies hebben tenminste kinderen waarmee ze iedere dag weer iets beleven. En buurvrouwen en tijd en…” In gedachten verzonken, koos ze één van de rode pillen en drukte die door het aluminium. “Vooruit dan maar weer, hap slik, de derde vandaag”, dacht de mooie, jonge vrouw en sloeg het rustgevende knopje achterover. Eva liep naar de douche, maar die was bezet. “Jan-Willem, schiet je op”, zei de vrouw en ze bonkte op de deur. Haar antwoord was slechts een tweestemmig gegiechel. “Oh nee hè, alweer met één of andere del”, dacht Eva. Ze slenterde weer haar kamer in en ging op het bed liggen. “Altijd weer die domme wijven”, dacht ze, “ze weten dat ze gebruikt worden. Ze weten dat ze voor jongens als hij alleen maar neukvlees zijn. Waarom laten ze dat dan toch allemaal met zich gebeuren?” De pil begon langzaam te werken. Het werd lichter in haar hoofd en daardoor verminderde de druk van haar depressie. “Misschien”, beredeneerde ze verder, “misschien willen ze niet anders. Misschien houden ze er wel van om zichzelf emotioneel te raken”. Ze begon zichzelf te strelen. “Ze gaan uit, krijgen wat aanspraak, een drankje, nog een drankje en dan… Dan worden ze gevraagd of ze mee wil, een luchtje scheppen. En buiten? Buiten worden ze gezoend, getongzoend”. Haar handen raakten haar schaamstreek. Nog steeds in gedachten, ontknoopte ze haar spijkerbroek en haar handen glipten onder haar sportslipje. “De tongzoen wordt steeds heftiger. De del laat zich meeslepen. Ze huivert even als hij met zijn graaiende handen haar kutje betast”. Eva kreunde, het wond haar op zo over haar geslachtsgenoten te denken. “Het snolletje slaat haar armen nog eens extra om hem heen als zijn vingers bij haar naar binnenglijden. Hij lacht triomfantelijk en zegt: Zo, je bent nogal opgewonden. Het sletje zegt niets, maar antwoordt door haar bekken nog dichter tegen hem aan te drukken. Hij fluistert in haar oor: Zullen we naar mijn kamer gaan? Ze zegt nog steeds niets, maar laat zich door hem meeleiden”.
Eva’s handen flitsten over haar schaamstreek. “En dan”, dacht ze. “Dan neem hij haar mee naar zijn kamer. Langzaam sluit hij de deur en begint te zoenen, ooh. Met zijn lichaam duwt hij haar naar het bed, ze valt en daar ligt ze dan. Ze zegt niets, doet niets, maar wacht slechts zijn acties af. En ze weet, ze weet dat het niet lang zal duren voordat ze geneukt zal gaan worden. Zo tussen haar beentjes, aahooh”.
Haar geile gedachten en de codeïne-pil deden hun werk. Eva liet zich helemaal gaan. Er was niemand waarvoor ze zich hoefde te schamen, er was niemand waarmee ze rekening hoefde te houden. Haar geilheid was zover gekomen dat ze geen enkele gedachte meer kon vasthouden. Telkens flitsten er beelden door haar hoofd van spuitende pikken, wijffies met gespreide benen en pompende mannen. Ze kwam klaar. Ze had nog wel de tegenwoordigheid van geest om het niet uit te schreeuwen, maar dat was dan ook alles. Op het midden van haar hoogtepunt, realiseerde ze zich dat ze niemand had, dat haar leven één grote puinhoop was. En zelf was ze eigenlijk helemaal niets. Met deze perversiteit, deze totale eerlijkheid, kwam ze definitief klaar en viel meteen daarna in een diepe slaap.
Toen ze wakker werd, wist ze nog maar al te goed wat er de vorige avond was gebeurd. Het perverse aan haar gedachten maakte haar bang, angstig. Ze zag zichzelf al rondhangen bij het station, als één of andere junk. En wat erger was, ze wist dat het dan haar niets kon schelen. “Daar moet ik wat aan doen”, dacht ze kordaat en ze stond op; werk zoeken. Allereerst ging ze naar de copyshop om kopieën van haar CV te maken. Ondanks het feit dat het behoorlijk vroeg was, stond er al een flinke rij. “Oh oh”, dacht ze, “een slecht begin”. Zuchtend sloot ze als laatste aan. Haar gesteun bleef echter niet onopgemerkt door de man die voor haar stond. Hij draaide zich om en keek haar eens aan. “Hoi”, begon hij, “vervelend hè, dat wachten”. Hij klonk aardig en Eva voelde zich ietwat schuldig vanwege haar gedrag, dus antwoordde ze oprecht: “Dat kun je wel zeggen. Sorry dat ik dat aan u heb laten merken”. “Niks erg”, zei de man en zijn oog viel toevallig op haar CV die ze in haar hand hield. “Ben je aan het solliciteren”, vroeg hij belangstellend. Eva knikte en zei: “Tja, ik ben mijn huidige werk zat, vandaar”. “Wat voor werk doe je nu dan”, was daarop zijn antwoord. En Eva begon te vertellen. De man was begrijpend en kon zo goed luisteren dat Eva, voordat ze het zelf in de gaten had, haar hele levensverhaal had verteld. Maar ze zag daar nog geen kwaad in. Hij zou immers zo aan de beurt zijn en daarna weggaan…
Weer vol goede moed en een stapeltje CV’s onder haar arm, stapte Eva de winkel uit. Ze stond op het punt in de richting van het centrum te lopen, toen ze van achteren haar naam hoorde: “Eva, Eva, wacht even”. Ze keek achterom. De man van zonet kwam op haar aflopen. “Je hebt nu wel het één en ander aan mij verteld, maar je weet niet eens hoe ik heet. Mag ik een stukje met je meelopen?” “Ja natuurlijk, mij best hoor”, zei Eva onverschillig. “Wel, ik heet Maarten. Geloof het of niet, maar ik werk voor een instantie die jonge mensen zoals jij weer een doel in hun leven probeert te geven”. Eva keek op en vroeg: “Welke instantie is dat dan?” “Ik ben lid van de Vrijgemaakte Synode der Naturalistische Heilige Geesten. Kortweg de VSNHG”, voegde hij er ietwat verontschuldigend aan toe. Eva had alle instanties die zich met jongeren bezig hielden, verwacht maar van deze had ze nog nooit gehoord. “Nou, nee, dank je. Ik heb geen interesse in een bepaalde geloofsgroepering”, zei ze en ze wandelde verder. “Nee, nee, nee”, zei Maarten terwijl hij moeite moest doen Eva bij te houden. “Wij gaan niet uit van een losstaande God. Wij geloven dat ieder lichaam een soort van hogere macht is. Je moet het alleen zien aan te spreken”. Eva stopte; haar interesse was gewekt. “En hoe doen jullie dat dan”, vroeg ze achterdochtig. “Nou gewoon, we doen wat onze lichamen ons vragen. Uiteindelijk komt je hogere zelf dan vanzelf naar boven. Waarom ga je niet even met mij mee? Dan kun je zelf zien hoe wij werken”. Eva dacht na. “Misschien is het wat, misschien ook niet. Maar wat heb ik te verliezen, behalve dan de motivatie van vandaag om bedrijven af te schuimen?” “Oké, ik ga met je mee”, zei ze resoluut, “maar het mag niet te lang duren hoor, want ik heb nog meer te doen”. “Natuurlijk Eva, de keuze blijft aan jou”, zei de man meegaand.
In zijn auto reed het tweetal naar een luxe buitenwijk. Ondertussen vertelde hij haar dat sommige leden ervoor kozen binnen de gemeenschap te blijven en dat sommigen liever af en toe langskwamen. Al met al leek het Eva een vrijblijvende bedoeling. “Maar hoe betalen jullie het dan”, vroeg Eva. “Wel, we maken video-opnamen van sommige sessies van ons en die verkopen we”, zei de man in alle eerlijkheid. “Wacht eens even”, zei Eva bedachtzaam. Door deze informatie in combinatie met de naam van zijn club, ging haar een lichtje branden. “Iets met porno of zo?” “Ach die naam schijnt het te hebben, maar zelf zien wij het niet zo”. Zijn toon was serieus. Eva snapte er niets van. “Mag ik nou nog uitstappen”, vroeg ze bedeesd. Maarten stopte meteen en zei: “Wil je eruit? Tja, ik kan je niet dwingen met mij mee te gaan. Wil je dat ik je weer in de stad afzet?” Eva keek de man lang aan. Hij leek haar inderdaad oprecht. En ze was nu wel heel nieuwsgierig geworden naar zijn kluppie. Het kriebelde zelfs. “En bovendien, wat heb ik te verliezen”, en ze dacht aan de enge maar toch ook zeer intrigerende masturbatie-ervaring van de vorige avond. “Rij maar verder”, zei Eva en de man trok op, om vervolgens nog geen 100 meter daarvandaan weer te stoppen. “Waarom stop je”, vroeg Eva verwonderd. “We zijn er; Eden’s hof van de Naturalistische Heilige Geest”, antwoordde Maarten triomfantelijk.
Beiden stapten uit en Eva keek met verwondering naar de pracht en praal rondom het huis. “Zie je deze tuin”, retoreerde Maarten, “dat zijn de bijverschijnselen van onze belijdenis; slechts schoonheid. Van binnenin en van buitenaf, slechts schoonheid”. Zijn woorden, deze tuin, wat het was, ze wist het niet. Wat ze wel wist, was dat ze zich ineens heel goed voelde, gelukkig. Ze liep naar de dichtstbijzijnde struik en rook eraan. “Hmm heerlijk” dacht ze, “ik ben thuis”. Ze draaide zich om en riep: “Hè Maarten, is het hier altijd zo?” “Alleen voor diegenen die het willen zien Eva”, antwoordde hij luid. Eva draaide zich om en zag een andere man de oprijlaan aflopen, hen tegemoet. “Wie is dat”, vroeg ze aan Maarten die bij haar was komen staan. “Dat is Pierre, één van de vaste bewoners”, zei Maarten en hij pakte Eva bij de hand. Zo liepen ze de man tegemoet.
“Pierre, dit is Eva, Eva dit is Pierre”, stelde Maarten het tweetal aan elkaar voor. “En Eva vind je het hier mooi”, vroeg Pierre met een prettige stem. “Heel erg mooi” zei Eva en ze keek de man recht in zijn betoverende ogen. Ogen die in haar hersens brandden. Ogen die steeds dichterbij kwamen, tot vlak voor de hare. “Dan heb jij het ook” zei hij zachtjes en hij gaf haar voorzichtig een tedere kus. Eva weerde niet af, ze onderging de aanraking van zijn lippen lijdzaam. Daarop gaf hij haar nog een zoen, maar nu iets inniger. En weer liet Eva hem gaan. Bij de derde zoen maakte hij voorzichtig haar lippen open en gleed bij haar naar binnen. Het duurde even, maar toen beantwoordde Eva zijn tongzoen. Eerst langzaam, maar toen steeds inniger en wilder. Hun tongen speelden gepassioneerd met elkaar zonder de tederheid te verliezen. Het gebeurde gewoon; het overkwam Eva en ze gaf zich eraan over. Haar hele lichaam tintelde. Van heel ver voelde ze dat haar slipje werd uitgetrokken, maar ze vond het niet erg. Het moest zo zijn. Plotseling werd ze opgetild en de mannen brachten haar naar de cabine die aan het einde van de oprijlaan stond. De mannen hielden haar benen open zodat de warme wind langs haar schaamvlees streek. Het leek alsof de bries door haar lichaam stroomde. Ze zweefde; ze voelde zich zo licht als een veertje.
In de cabine rook het zoet. De mannen legden haar voorzichtig op een bankje neer en deden haar overige kledingstukken uit. Toen zag ze dat ook Pierre en Maarten naakt waren. Ze gingen naast haar liggen. “Voel onze warmte op je lichaam”, zei Pierre terwijl hij Eva bleef aankijken. Eva knikte en sloot haar ogen. Naast warmte voelde ze ook dat een paar mannehanden haar billen streelden en betastten. Twee paar handen gleden vervolgens naar haar dijen en hielden haar benen wat uit elkaar. Alles ging in één harmonieuze beweging. Niets te overhaast, niets te gretig, maar gewoon fijn en precies op de juiste plaats. Eva sloeg haar ogen op en keek weer in Pierre’s kijkers. “Voel nu mijn warmte in je lichaam”, zei hij bijna onhoorbaar. Op hetzelfde moment voelde ze een warme gloed haar lichaam binnendringen. Pas toen de gloed begon te bewegen, realiseerde zij zich dat ze werd geneukt. Er zat een penis in haar lichaam! Ze raakte in verwarring en vroeg: “Hebben jullie mij erin geluisd?” Pierre keek op en zei: “Een beetje”. Eva maakte aanstalten om weg te gaan, maar Pierre hield haar tegen en zei: “Maar luister dan eens naar je lichaam. Wat ik voelde, wat jij voelde, dat alles is toch echt?” Eva dacht na. Ze was inderdaad geil geworden, ze genoot van hun aanrakingen, hun strelingen en zijn pik. “Ach, wat heb ik verder te verliezen” zei ze hoorbaar, “misschien word ik er inderdaad wel beter van”. Gesterkt door haar eigen keuze rolde ze Pierre op zijn rug en ging bovenop hem zitten. Voordat hij het zelf in de gaten had, pakte ze zijn pik en leidde hem bij haar naar binnen. Maarten stond met grote ogen en een nog grotere pik te kijken. “Kom jij maar eens hier mannetje”, gebood ze haar chauffeur. “Met jou heb ik ook een eikeltje te schillen”. Pardoes trok ze de man aan zijn pik naar zich toe en stopte de stengel in haar mond. “En nou allebei neuken”, wist ze er nog uit te brengen. Blijkbaar was Maarten nog een jonkie in de leer van deze heilige naturisten. Voordat Eva in totale overgave zijn penis kon pijpen, lekte de jongen al sperma. De arme knaap bleef spuiten en de klodders liepen over Eva’s lichaam. Ze kreeg kippevel, maar desondanks proestte ze het uit: “Wat is dat nou?” Pierre richtte zich op en zei gelaten: “Eén van de probleempjes van onze Maarten”.
Eva was echter niet geïnteresseerd naar een publieke terechtstelling van die arme donder. Ze smeerde het warme mannevocht over haar lichaam en besloot tijdens dit intermezzo even aan zichzelf te denken. Beide mannen keken sprakeloos toe. Eva leunde tegen de muur en draaide met haar zaadbesmeurde vingers cirkels rond haar natte spleet. Ze genoot er zichtbaar van. De cirkels werden steeds kleiner en uiteindelijk masseerde ze het kleine gebiedje net boven haar clitoris. Haar orgasme kwam snel en heftig. Het zorgde ervoor dat het meisje met grote kracht tegen de muur werd aangedrukt. Sprakeloos keken de mannen toe. Maarten’s pik stond weer in een ultraen interactieve toestand. Nog nahijgend van haar eigen belevenissen zag ze het tweetal aan. “Zo”, begon de vrouw, “die was voor mij. Wie volgt?” Pierre gebaarde Maarten dat hij op het bed moest gaan liggen en zei: “Eva, ik geloof dat je de strekking van onze belijdenis begrijpt”. “Dat zou ik ook wel denken”, antwoordde de vrouw laconiek terwijl ze Maarten besteeg. Al snel had ze zijn pik te pakken en gleed de nog met zaad besmeurde mannekomkommer tussen haar benen. Vrijwel direct liet zij zich over hem heen zakken en begon met haar schaamstreek over zijn onderbuik te schuren. “Niets is zo lekker als na een orgasme, de kriebel weg te masseren”, legde ze uit.
Ze gebaarde Pierre dichterbij te komen. “Wacht eens even, ik heb een beter idee”, zei ze. Ze haalde Maarten’s pik uit haar neukspleet en schoof hem voorzichtig in haar kontje. “Zeg Pierre, als jij nu eens op me gaat liggen en ons eens flink te grazen neemt”. “Ja, ja een reuze idee”, zei Pierre gehaast en voordat hij het zelf in de gaten had, zat zijn pik in haar warme neukholletje. “Neuk ons maar”, moedigde ze de naturist aan. Pierre begon te pompen. Bij iedere stoot kreunde Maarten omdat het extra gewicht van Pierre op hem neerdaalde. “Word je daar niet geil van”, zei Eva zachtjes tegen Pierre, “ik wel hoor”. Pierre wist dat ze hem uitdaagde, maar hij werd er inderdaad geil van. Hij luisterde naar zijn lichaam en begon dus harder en sneller te pompen. Eva werd natter, ook zij vond het blijkbaar interessant en dit had weer een versterkende invloed op Pierre’s gerag. “Oh allemachtig”, kreunde Eva gemeend, “Maarten luister naar je lichaam. Onderga de last die wij je bezorgen. Het is je lot. Je kunt er alleen maar van genieten”. “Heel goed, Heel goed”, steunkreunde Pierre, “jij begrijpt het Eva”. Natuurlijk begreep Eva het nu. In het dagelijks leven was zij als Maarten. Ze had nu geleerd dat je uit alle ellende juist iets positiefs kan halen. Als je het maar accepteert.
Maarten begreep het kennelijk ook. Het ongemakkelijke was uit zijn kreunen verdwenen en had plaatsgemaakt voor een geil gehijg. Gehaast gehijg; Pierre begon sneller te bewegen. “Ga je komen”, vroeg ze aan de man die bovenop haar lag. Hij knikte. “Laat het dan maar gaan. Neuk me”, kreunde Eva aanmoedigend. Ze klemde haar benen om zijn middel en liet hem zo diep mogelijk in haar lichaam komen. “Alle heiligen, O zoete overgave”, kreunde Pierre nog voordat de kleur uit zijn ogen wegdraaide. Toen viel hij stil op een spastisch rillen na. Eva voelde hoe zijn zaad in haar lichaam liep. Zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Deze man explodeerde niet bij een orgasme; hij gaf zich gewoon over. Hij liet zich overvallen door een soort van totale ontspanning. “Mooi hè”, merkte Maarten onder haar op. Dat is nou Pierre”. “Dat is inderdaad mooi”, dacht Eva, “ik denk dat het me hier wel bevalt”.
Een week later reed een grote bestelbus de lange oprijlaan in. Op de bijrijdersplaats zat een glunderende Eva, aan het stuur Jan-Willen. Sinds een half uur was hij haar ex-huisgenoot. “Weet je het heel zeker”, vroeg hij gemeend bezorgd, “uit de verhalen lijkt het wel een sekte”. “Misschien is dat het ook”, zei ze, “Maar ik voel me fantastisch. Kijk daar is die Pierre waar ik het over had”. Eva wees op de man die hen tegemoet liep. “Ah, daar is mijn nieuwe commercieel directrice”, riep hij. Jan-Willem keek Eva niet-begrijpend aan. “Jaha”, zei ze met enige trots, “ik ga onze pornofilms produceren en verkopen. Op de oprijlaan verscheen nu ook een mooie vrouw. “Dat is Desiré”, ging Eva verder, “ze is heel benieuwd naar jou. Misschien kun je na het sjouwen samen met haar onder de douche…” Nog verbaasder dan dat hij al was, keek Jan-Willem naar zijn voormalige huisgenote en toen naar de schaars geklede Desiré. Op zijn dashboard lag de appel die hij onderweg van Eva had gekregen. Hij had er slechts één stukje van gegeten. Toen werd hem alles duidelijk. “We zijn terug”, dacht hij gelukzalig, “We zijn terug in het Hof van Eden…”